Getuigenis van een moeder. Namen van betrokkenen en de school zijn weggelaten, omdat de dochter absoluut anoniem wenst te blijven.
Schooljaar 2005-2006/2006-2007
Mijn dochter, toen 12j. was een heel creatief, maar een beetje een teruggetrokken kind. Na de paasvakantie in haar 6de leerjaar besluit ze naar de Steinerschool te gaan omdat er toevallig een plaats vrijgekomen was en we bang waren dat ze anders op een wachtlijst zou terechtkomen. De creativiteit en de rust spreken haar enorm aan. Het niveau van lesgeven leek ons in orde. Het 6de en 7de jaar verliepen vlot. Wiskunde was wat zwak. Ook het bijhouden van de agenda was een klein probleem. Dit hadden we opgelost door samen met haar klastitularis de agenda regelmatig te controleren en te tekenen.
Er rijzen wel vragen. De kinderen doen een spreekbeurt over een land. Sommigen vonden het interessant om een paar flessen wijn mee naar de school te brengen om de medeleerlingen tijdens de spreekbeurt te laten proeven. De leerkracht had hier geen bezwaren tegen. De leerkracht zelf liet de kinderen in verband met zijn les roken van kruidensigaretten. Op zich allemaal interessant, maar verantwoord?
Schooljaar 2007-2008
Het toneel spreekt mijn dochter enorm aan en in de 8ste klas krijgt ze een gedeelde hoofdrol. Die heeft ze glansrijk vertolkt. Iedereen in de school was vol lof over haar prestatie. Eindelijk kreeg ze wat erkenning en ze bloeide terug helemaal open. Het verbaasde ons ten zeerste dat het 8ste jaar verder heel moeizaam verliep. Vooral wiskunde werd een gigantisch probleem. Telkens ik de leerkracht vroeg hoe het ging, kreeg ik als antwoord dat alles in orde was. Volgens hem was er geen noemenswaardig probleem. Op haar eerste wiskundetoets slaagde ze niet. Toen we aan de alarmbel trokken en een gesprek hadden met de leerkracht leek deze heel begripvol. We waren het eens dat ze geen moedwillig kind was en wel wilde meewerken, maar dat ze er niet steeds toe kwam om alles tot een goed einde te brengen. Huistaken werden niet of te laat afgegeven. Ze begon te liegen over taken die af moesten, over toetsen die nog kwamen. Meestal zei ze niets en liet ze het lot beslissen. Dit alles draaide uiteraard uit op een fiasco. Elke keer als ik weer vroeg aan de leerkracht hoe het ging kreeg ik hetzelfde antwoord: ‘Alles gaat goed en volgens afspraken’. Soms kreeg ze een straf of moest ze nablijven. Dit loste echter niets op. Omdat ze zo verstrooid leek vonden wij, de ouders, het nodig dit nader te laten onderzoeken. Zo’n testen nemen veel tijd in beslag. We hebben er een heel schooljaar over gedaan. Intussen heeft de leerkracht geen oren meer naar onze vragen en stempelt hij mijn dochter af als een moedwillig, ongehoorzaam en lui kind. Ze doet immers alles om onder het werk uit te komen, werkt tenslotte niet meer mee in de klas en heeft nauwelijks contact met haar medeleerlingen. Een drugsprobleem binnen de klas verergert het hele gebeuren. Dit wordt echter wel geminimaliseerd door een aantal leerkrachten. Een vergadering binnen de klas met de ouders lost helemaal niets op en achteraf wordt er met geen woord meer over gerept. Probleem opgelost? Door dit bijkomende probleem heeft de leerkracht mijn dochter compleet uit het oog verloren. Bijgevolg verzwakken haar andere vakken ook.
Het kind stuit op onbegrip van een aantal leerkrachten en is helemaal terug in zichzelf gekeerd. Door de slechte resultaten, vooral voor wiskunde, kreeg ze aanvankelijk een B-attest. Omdat we aandrongen heeft ze een herexamen wiskunde mogen doen. Op dit examen behaalde ze 60% voor de eerste periode en 36% voor de derde periode. Ze tellen de twee perioden bij elkaar en ze behaalde zo 2 punten onder het gemiddelde, waardoor ze toch een B-attest kreeg. Wij vragen ons af of de tweede periode, waar ze geen herexamen van had, niet bij die twee herkansingen moest worden opgeteld.Schooljaar 2008-2009
Wij hebben nooit een officiële bevestiging gekregen van het B-attest, enkel een telefonisch gesprek met de leerkracht. We konden dus moeilijk een bezwaar indienen. In oktober krijgen we eindelijk een soort schriftelijke bevestiging, zogezegd ter herinnering (?). We hebben nooit de zogenaamde eerste brief gezien. Deze herinnering kwam er omdat een leraar de bevoegde persoon verwittigd had van deze nalatigheid. Mijn dochter deed haar 8ste jaar over. Mijn man werkt op dat moment als leraar in diezelfde school en uit ervaring weet hij dat verschillende kinderen met nog één of enkele gebuisde herexamens toch nog gedelibereerd worden en uiteindelijk een A-attest krijgen.
Wij vragen ons af of de leraar wel genoeg moeite heeft gedaan om het kind te helpen met haar probleem en dat hij de schuld niet volledig op haar geschoven heeft om zichzelf te beschermen tegen de onbekwaamheid die hij hier volgens ons vertoonde. De leerkracht wiskunde van de bovenbouw meende discalculie te herkennen in de oefeningen en toetsen van mijn dochter. Die toetsen nam hij samen met mijn man door. Toen al adviseerde hij om het kind een rekenmachientje te laten gebruiken. Zeker tijdens de toetsen. Dit is echter nooit aanvaard door haar leraar. Laat staan ter sprake gekomen tijdens een gesprek met ons. De leraar wiskunde werkt niet meer in de school.
Omdat haar nieuwe klastitularis een jaar loopbaanonderbreking neemt, wordt er een groot feest georganiseerd. De leerkracht wordt uitgenodigd met heel zijn familie, verder nog zijn oud-leerlingen en de huidige leerlingen met hun ouders. Deze laatsten moeten wel voor een hoofdgerecht, een dessert en 10 euro voor drank zorgen. Er wordt uiteraard voor een cadeau bijeengelegd en er wordt een spelletje uitgedokterd. Op zich lijkt dit heel leuk en normaal. Alleen zijn er een paar ouders die dit in elkaar boksen en helemaal geen rekening houden met de andere ouders. Een weekje voor het grote gebeuren krijgen wij per mail het bericht van het gebeuren. We hebben helemaal geen inspraak, alles is al geregeld. Ik heb van het hele jaar niemand gekend, laat staan gezien van die ouders. Ze hebben nooit mijn hulp nodig gehad of gevraagd. “De school wordt gedragen door de ouders”?Schooljaar 2009-2010
Mijn dochter zit nu in de 9de klas. Haar eindrapport van de 8ste klas was glansrijk op 2 onvoldoendes na voor turnen, 1 voor het laatste dagelijks werk en 1 voor de laatste periodetoets. Terwijl ze niet beter of slechter was dan ervoor. Ook de leerkracht van Frans en de leerkracht van Engels vonden dat er toch nog enkele ‘net voldoendes’ moesten komen voor het laatste dagelijks werk, misschien om geen “zeer goed” op het eindrapport te moeten zetten.
Mijn dochter heeft recht op GON-begeleiding. Die begeleiding kan na veel moeite de derde week van september gestart worden. Tijdens de intake had ik het gevoel dat de klastitularis bij mijn dochter al veel meer beperkingen zag dan de mensen van de GON-begeleiding zelf. Zowel de school als de CLB- verantwoordelijke hebben weer eens geen verslagen van haar testen die de afgelopen jaren genomen zijn. Terwijl ik persoonlijk met de leraar turnen het psychomotorisch verslag besproken heb. Van al de testen zijn er steeds verslagen overgemaakt naar de school. Ofwel door mezelf of door degene die de verslagen opmaakte.
Mijn dochter is vol lof over haar leerkracht Frans, want ze is heel vriendelijk, behulpzaam en verdraagzaam in de klas. Zij is nochtans degene die mee gezorgd heeft dat mijn dochter moest blijven zitten.
2 thoughts on “Willekeur”